Mocarstwo kolonialne, jakim był w istocie Związek Radziecki, karmiło się zawsze niczym pasożyt zawartością podbitych regionów i krajów – musiało, bo inaczej koślawej i niewydajnej gospodarce groziła rychła entropia. Uznanie ZSRR za jednego ze zwycięzców II wojny światowej otworzyło przed totalitarnym molochem nowe, niemal nieograniczone możliwości.

Przede wszystkim nikt się nie upomniał o polskie zasoby przemysłowe i naukowe, zagarnięte przez czerwoną szarańczę już w 1939 roku, takie jak np. nowoczesną fabrykę radioodbiorników Elektrit w Wilnie, zakłady szybowcowe we Lwowie (Lwowskie Warsztaty Lotnicze) i całą masę drobniejszych, specjalistycznych przedsiębiorstw. Planowo niszczono dowody pokazujące poziom rozwoju międzywojennego przemysłu w Polsce (np. nie ściągnięto do Polski znajdujących się w Rumunii przedwojennych samolotów poza kilkoma), nawet mapy i plany miast – elementem Wielkiego Sowieckiego Kłamstwa była przecież “konieczność” interwencji Armii Czerwonej w 1939 roku na ziemiach wschodnich w obronie chłopów i robotników przed emanującą złem sanacją. O niektórych przejawach technologicznego zaawansowania II RP po raz pierwszy napisano nieśmiało dopiero w latach 70. XX wieku.

Niemcy i Austria wypełnione były dobrem wszelakim, w tym fabrykami przedmiotów codziennego użytku. Wiele z nich pojechało do ZSRR wraz z personelem, którego nikt nie pytał o zgodę na wyjazd i pracę przymusową. Tak się stało np. z fabryką motocykli DKW, która po przeniesieniu do ZSRR zaczęła produkować – nie żadną “kopię”, tylko oryginał – motocykl DKW RT 125, przemianowany na “Moskwa/Mińsk M1A”. Przedwojenny Opel Kadett stał się Moskwiczem 400 (wszystkie części były wzajemnie wymienne), przy czym z zakładu Opel Brandenburg nie dało się za wiele zabrać po bombardowaniach – sporo sprzętu za to uzyskano w zakładzie w Rüsselsheim w amerykańskiej strefie okupacyjnej, stamtąd też wzięto dokumentację. Na wschód pojechała także fabryka samochodów dostawczych Framo. Niczego nie trzeba było konstruować.

Wbrew powszechnej opinii, rozpowszechnianej do dziś przez wewnętrznie sprzeczne strony internetowe, ciężki motocykl Dniepr M-72/Ural nie został skopiowany ze zdobycznych motocykli niemieckich – w końcu lat 30. normalnie zakupiono prawa do licencji na motocykl BMW R71, narzędzia niezbędne do tejże produkcji oraz sprowadzono z III Rzeszy personel techniczny, który wyszkolił załogę fabryk w Moskwie, Leningradzie i Charkowie. Tylko dlatego zachowały się we wschodnich Niemczech zakłady w Eisenach (BMW, potem EMW i DKW/Wartburg), w Zwickau (Horch, potem P60/70/Trabant) oraz mury zakładu Framo (przed wojną Framo, potem Barkas), bo po zużyciu elementów z zapasów miały wytwarzać samochody z silnikami dwusuwowymi, przedwojennej konstrukcji DKW, a te Rada Najwyższa ZSRR uznała za nieprzydatne dla gospodarki Kraju Rad – nadto uznano, że wschodnim Niemcom trzeba zapewnić minimum wygody, by nie ośmielili się buntować.

Zabierano wyposażenie szpitali, tory kolejowe, podkłady, linie energetyczne, transformatory. Z terenów poniemieckich przekazanych Polsce skradziono co najmniej 5000 kilometrów kompletnych linii kolejowych. O tępocie sowieckiego okupanta najlepiej świadczy fakt, że gdy w 1948 roku na Pomorzu Szczecińskim rozpoczęto rozbudowę baz wojskowych ZSRR, musiano odbudować linie kolejowe do poniemieckich lotnisk, które ten sam okupant wcześniej zdemontował i ukradł. Z tego regionu Sowieci zabrali do siebie odlewnię żelaza, fabrykę celulozy, cementownię, wspomniane wcześniej zakłady w Policach…

Przekazane Polsce ziemie, perfidnie opisywane jako “Odzyskane”, potraktowano jak ziemię niemiecką, z której należy zebrać reparacje – mające wynagrodzić moskiewskiej dyktaturze niepowodzenie inwazji Zachodu w 1941 roku. Na to wszystko nakładało się działanie band złożonych z czerwonoarmistów, które rabowały i zabijały polskich przesiedleńców, a czasem i własnych kolegów. Ogołocenie polskiej ziemi z zastanych dóbr, podpalanie bibliotek, pałaców, domów mieszkalnych, to wszystko sprawa Sowietów – wyniki ich działalności propaganda PRL zrzucała na “działania wojenne” i co straszne, wielu naszych rodaków nadal wierzy w to wyjaśnienie. Prawdziwej skali strat poniesionych przez Polskę wskutek działań ZSRR nie zbadano nigdy.

W tym samym czasie Rosjanie zbierali niemiecki sprzęt wojskowy, gdzie się dało. Weźmy na przykład ogromną, zajmującą prawie 3 kilometry kwadratowe, instalację łączności ELF Goliath w miejscowości Calbe an der Milde w Saksonii-Anhalt. Już przed drugą wojną światową naukowcy niemieccy, pracujący w firmie elektrotechnicznej C. Lorenz AG, dopracowali system łączności radiowej w zakresie bardzo niskich częstotliwości, pozwalający na odbieranie przez pozostające w zanurzeniu okręty podwodne prostych wiadomości. Pierwsza stacja nadawcza powstała w 1939 roku w miejscowości Nauen, nieopodal Berlina, ale lokalizacja okazała się niefortunna, albowiem osiągnięto tam niską skuteczność anten. Nową stację zbudowano w bardziej sprzyjającym terenie. Zaczęła działać w roku 1943 i funkcjonowała bez przeszkód do końca wojny. Maszty antenowe miały wysokość ok. 200 metrów, a nadajnik, z zasilaniem z niezależnych generatorów, miał moc między 1 MW i 2 MW (zależnie od źródeł). Sygnały odbierano bez problemu nawet w Cieśninie Malakka.

Amerykanie, którzy początkowo zajęli teren stacji nadawczej Goliath, prawdopodobnie nie zrozumieli znaczenia swego znaleziska i wykorzystywali miejsce jako punkt zborny jeńców wojennych. Po nich przejęli stację Sowieci, którzy metodycznie zdemontowali całość i wywieźli do ZSRR – stację zmontowano ponownie w rejonie miasta Niżny Nowgorod, gdzie według wszelkich dostępnych danych działa do dziś (na jej wzór zbudowano drugą na Białorusi, obecnie działa także trzecia, znacznie nowsza, na Półwyspie Kola). Pierwszą podobną stację Amerykanie uruchomili dopiero w roku 1982. Dziś podobnymi dysponuje kilka krajów, w tym Chiny, które całkiem niedawno uruchomiły największą na świecie. Wszystkie korzystają z tych samych niemieckich założeń konstrukcyjnych.

Notabene Sowieci, którzy od 1934 roku budowali okręty podwodne według zakupionej w III Rzeszy dokumentacji, po wojnie wyprodukowali kilkaset nowych, opartych na konstrukcji U-boota Typ XXI (wcześniej, po zajęciu zakładów budujących moduły, z których składał się ten U-boot oraz montownię w Gdańsku, Rosjanie prawdopodobnie po prostu kontynuowali produkcję, wytwarzając w sumie nawet ponad 50 jednostek). Wykorzystując niemiecką dokumentację z prób przeprowadzonych jeszcze podczas wojny i, prawdopodobnie, niemieckich inżynierów, na ich bazie budowano pierwsze sowieckie okręty podwodne, uzbrojone w rakietowe pociski balistyczne (Niemcy przeprowadzili pierwsze próby wystrzeliwania rakiet spod wody już w 1942 roku). Zgodnie z radzieckim zwyczajem, sprawdzone bazowe konstrukcje kadłubów itp. wykorzystywano w nowych modelach jednostek podwodnych, budowanych nawet w latach 80.

Przejmowano także mnóstwo instalacji stacjonarnych (np. słynną centralę telekomunikacyjną Zeppelin w Zossen i kilkadziesiąt tysięcy km linii telekomunikacyjnych w Europie, całość służyła Sowietom do lat 80.), lotniska, poligony, koszary, ale także sporo sprawnego i czasem fabrycznie nowego sprzętu lotniczego. Na fabrycznym lotnisku zakładów Focke-Wulfa w Marienburgu (dziś Malbork) przejęto znaczną liczbę fabrycznie nowych myśliwców Fw-190D-9. Nie wiadomo, ile ich było – rosyjscy historycy starali się zawsze w swoich publikacjach zredukować znaczenie tej zdobyczy.

Według niektórych źródeł wystarczyło na wyekwipowanie dwóch pełnych pułków lotnictwa bojowego Floty Bałtyckiej oraz, być może, specjalnego pułku, który w latach 1945-46 miał bronić Moskwy. Masowe wprowadzenie do służby tych samolotów najlepiej świadczy o zaufaniu, jakim darzono własne, rzekomo znakomite, konstrukcje Jakowlewa i Ławoczkina. Notabene jesienią 1945 roku jeszcze cztery Focke-Wulfy dostarczono do ZSRR ze Szwecji – zostały tam internowane w czasie działań wojennych i przekazano je w ramach realizacji niemieckich reparacji.

W dalszych odcinkach opowiem o innych lotniczych zdobyczach Sowietów.

cdn.

Dzięki Wielkiemu Sowieckiemu Kłamstwu Stalin dokonał cudu: nieudaną inwazję Europy przekształcił w przejście do sojuszu z krajami Zachodu. Ten majstersztyk udał się między innymi dlatego, że pomógł wygodnie zakamuflować własne niepowodzenia pozostałych Aliantów. Propaganda wmówiła światu, że bohaterscy Sowieci niemal samodzielnie obronili Europę przed nazistami i dzięki temu mogli uczestniczyć w podziale łupów po III Rzeszy i brać udział w osądzaniu hitlerowskich zbrodniarzy.

Tak naprawdę stemplem, uwierzytelniającym wobec społeczności międzynarodowej Wielkie Sowieckie Kłamstwo, stał się trybunał w Norymberdze – za zbrodnie przeciw ludzkości osądzono tam tylko Niemców i Austriaków, zaś zbrodnie sowieckie pozostały bezkarne, w tym masowy mord w Katyniu. Główny sowiecki prokurator w Norymberdze, Roman Rudenko, został potem nagrodzony stanowiskiem komendanta obozu koncentracyjnego NKWD nr. 7, mieszczącego się w Sachsenhausen, gdzie doprowadził do śmierci co najmniej 12 tysięcy więzionych osób. Ten sam Rudenko uczestniczył w eliminacji Ławrientija Berii i skazaniu pilota samolotu zwiadowczego U-2, Gary’ego Powersa, zajmował się planowaniem metod tępienia opozycji, a także był członkiem KC KPZR i posiadaczem tytułu Bohatera Związku Radzieckiego.

O ile w latach 30. Stalin musiał kupować licencje i zlecać cudzoziemcom budowę fabryk, w 1945 roku mógł po prostu zabrać kompletne fabryki i, wraz z nimi, tysiące niemieckich specjalistów, których można było zaprząc do uruchamiania produkcji oraz działalności badawczo-rozwojowej. Tak jak industrializację późnych lat 20. i wczesnych 30. Związek Sowiecki w całości zawdzięczał kapitalistycznemu Zachodowi, tak wtórną industrializację w okresie po zakończeniu drugiej wojny światowej zawdzięczał splądrowaniu Niemiec i ziem niemieckich przyznanych Polsce, a także ściągnięciu rzeszy niemieckich specjalistów do Rosji Sowieckiej. Rodzimy wkład w ten proces ograniczał się do wyznaczania “słupów”, firmujących biura konstrukcyjne i nadających im propagandowo akceptowalny charakter. Umowy z Jałty i Poczdamu przyznawały formalnie ludobójcy Stalinowi, sojusznikowi Hitlera, połowę wszystkich oficjalnych reparacji wojennych ze strony Niemiec.

Tuż za falami formacji frontowych, które w końcowej fazie wojny atakowały Niemców i ich sojuszników, posuwały się jednostki tzw. “trofiejszczyków”, które gromadziły wszelkie zdobyczne dobra o charakterze militarnym (resztę kradli lub bezmyślnie niszczyli czerwonoarmiści już na własną rękę). Zbierano broń, pojazdy, narzędzia, wszelką dokumentację. Już na tym etapie także wywożono do ZSRR techników czy innych specjalistów, których udawało się ująć – operacja ta nie miała zorganizowanego charakteru i odbywała się żywiołowo. Losy tych Niemców nie są znane.

Kapitulacja Niemiec i stworzenie radzieckiej strefy okupacyjnej oznaczały nowe realia i nowe możliwości. Głodny i pozbawiony środków do życia personel wszelkich zakładów przemysłowych o charakterze zbrojeniowym, znajdujących się we wschodnich Niemczech, niezwłocznie zapędzono do pracy w tych samych zakładach i ośrodkach badawczych. Nie zawsze konieczny były przymus – obietnica otrzymania żywności miała ogromną wartość (a żywność i tak pochodziła w większości z bezpłatnych dostaw amerykańskich – słynna sowiecka “tuszonka” to po prostu puszki amerykańskiego produktu mięsnego o nazwie “Spam”; łącznie Stany Zjednoczone wysłały do ZSRR 3 miliony ton żywności).

Wszelkie obiekty przemysłowe, przejmowane w czasie działań wojennych, były opróżniane ze sprzętu, który natychmiast wywożono koleją do ZSRR. Ten los spotkał wszystkie niemieckie zakłady przemysłowe na ziemiach pierwotnie polskich, a także na terenach poniemieckich, teoretycznie przyznanych Polsce jako “Ziemie Odzyskane”. Z pozoru to nielogiczne – skoro Polska wchodziła w sferę wpływów Moskwy i otrzymała ziemie historycznie niemieckie, to zniszczona pożogą wojenną powinna była w ramach reparacji dla siebie zatrzymać wyposażenie hitlerowskich fabryk, by móc pracować w nich na chwałę bratniego Związku Sowieckiego, prawda? Nieprawda. Stalin nigdy bowiem nie wybaczył Polsce 1920 roku i porażki swojego pierwszego planu inwazji Europy. Wydał polecenie, aby na przejmowanych przez rząd lubelski terenach poniemieckich “została goła ziemia”. Służalcze pseudowładze nowej Polski, z niewielkimi i rzadkimi wyjątkami, nie ośmieliły się odezwać w tej kwestii.

Tak straciliśmy mnóstwo zakładów chemicznych, w tym fabrykę Anorgana w Dyhernfurth (Brzegu Dolnym, produkującą broń chemiczną) czy zakłady produkcji benzyny syntetycznej w Policach i Blachowni, fabryki samolotów Focke-Wulf w podpoznańskich Krzesinach i w Malborku, stocznię w Elblągu, wyposażenie zakładów lotniczych w Mielcu, mnóstwo zakładów na Dolnym Śląsku i Pomorzu, w tym fabrykę samochodów Stoewer w Szczecinie. Ta ostatnia znajdowała się w nieskazitelnym stanie, część sprzętu ewakuowano, ale transport przejęła Armia Czerwona – przechodząca spod niemieckiej pod sowiecką okupację Polska mogłaby niemal natychmiast uruchomić produkcję samochodów nowocześniejszych pod względem technicznym od komicznie archaicznej Pobiedy, ale Stalin na takie ekstrawagancje nie miał zamiaru pozwalać. Polska, w jego założeniu, miała być biednym, niewolniczym, posłusznym krajem, zdanym całkowicie na łaskę ZSRR.

Fabryk benzyny syntetycznej państwo sowieckie oczywiście nie potrzebowało – ale zabierając je z Polski odbierało jej możliwość produkcji własnych paliw ciekłych z węgla kamiennego, którego ta miała w nadmiarze. Ciągłe upokarzanie “bratniego” państwa trwało aż do śmierci komunistycznego dyktatora, objął ten proces zmuszenie Polski do nabycia licencji na samochód Pobieda i samolot Po-2 czy zebranie niemieckich silników lotniczych ze składnic na ziemiach polskich – aby Polacy tacy jak Sołtyk nie ośmielali się budować własnych samolotów.

Co najstraszniejsze z punktu widzenia odbudowy naszego kraju, większość wyposażenia niemieckich zakładów z przejmowanych przez administrację polską obszarów nigdy nie została przez Sowietów wykorzystana przemysłowo – albo stała się złomem hutniczym, albo stoi do dziś zapomniana na zarośniętych krzakami, zardzewiałych bocznicach kolejowych. Małpia złośliwość Stalina sprawiła, że skradziono więcej fabryk, aniżeli była w stanie przetrawić prostacka gospodarka jego totalitarnego kraju.

W dalszych odcinkach opowiem o konkretnych przykładach pozyskanej przez Sowietów niemieckiej technologii, o programach budowy bomby atomowej, broni rakietowej, samolotów odrzutowych, broni strzeleckiej, akcji przemieszczenia niemieckiego personelu do ZSRR i wielu innych mało znanych zagadnieniach.

cdn.